Groeien naar ‘het nieuwe normaal’ op school en hoe je weer op het goede spoor komt.
De flexibiliteit van onze kinderen en het belang van lichaamstaal.
We hebben ons uiterste best gedaan om bij te blijven door middel van online lessen en thuisonderwijs en toch hebben we te maken met de gevolgen van de noodzakelijke Corona-maatregelen. We zijn aan een deel van de regels gewend geraakt, maar het gemis van sociale contacten zal nooit wennen… Het neemt veel tijd om hier doorheen te komen.
Plotseling beseffen wij, als ouders en leraren, dat de Corona-crisis ons allemaal meer uit balans heeft gebracht dan we hadden verwacht. Het blijft onuitgesproken, want dit is niet het resultaat dat we voor ogen hadden, de impact is groter dan verwacht ondanks onze extra inspanningen gedurende deze tijd. We zouden het maar wat graag inhalen.
Onze kinderen mogen al bijna een jaar niet bij vriendjes spelen en hun verjaardag vieren met een kinderfeestje. Er zijn geen (dorps/buurt)feesten of andere evenementen en geen zwem- en sportlessen, zelfs winkelen werd een zeldzame gebeurtenis. Als ze andere mensen dan eigen familieleden ontmoeten dragen ze een masker, geen kusjes of knuffels, in plaats daarvan zijn ze gedwongen om luider te spreken zodat mensen hen kunnen verstaan. Lichaamstaal vormt normaal gesproken vijftig procent van hun contactgedrag, het meeste gaat verloren achter de maskers van de kinderen en door de afstand.
Beseffen we de flexibiliteit van onze jonge kinderen? Vooral hun leven werd tijdens deze pandemie op zijn kop gezet. Scholen zijn voor een lange periode gesloten geweest, plotseling thuisonderwijs onder begeleiding van de ouders, of online lessen bijwonen met hun leraren in een virtueel klaslokaal. En als ze een beetje hoesten of proesten, worden ze weer naar huis gestuurd. Bij kinderen vinden we meestal grotere flexibiliteit dan onder ons, de volwassenen, want een kind staat open om te ontvangen, is leergierig en altijd bereid om zich aan te passen, zodat ze binnen het gezin en de gemeenschap passen.
Als we een normaal opleidingsniveau verwachten, zouden we de vaardigheden van onze jongeren zwaar overschatten, ook zij hebben moeite om aan de eisen van de vaak veranderende Corona maatregelen te voldoen. Allereerst moeten we ze vertellen dat er geen reden is voor angst. We moeten onze trots uiten over hun aanpassingsvermogen aan de veranderde omstandigheden en gedeeltelijk nieuwe levensstijl. En we moeten hen de ruimte geven om te vertellen wat het met hen doet en wat ze zo erg missen. Hiermee tonen we begrip voor onze moedige kinderen en voelen ze zich gewaardeerd voor de offers die zij samen met ons brengen in deze tijd.
De meest flexibele mensen zijn onze jonge kinderen. Met dit besef moeten we hen door deze pandemie leiden. Als het voorbij is kunnen we ze, met bijgestelde verwachtingen over het niveau wat ze zouden moeten bereiken, geleidelijk weer op het juiste spoor brengen.