Over de hele wereld zie ik dat collega's, pleegouders en mantelzorgers die volwassenen, kinderen en tieners ondersteunen, zich zorgen (beginnen te) maken over een groeiende psychiatrische epidemie (trauma / PTSS, depressie, angst enz.) en over een ernstige toename van kindermishandeling. Ik steun die zorgen en gedachten niet. Waar is het geloof in 'empowerment' waarnaar we streven? In tijden van oorlog hebben mensen een grote veerkracht en flexibiliteit getoond om de situatie te beheren en aan te pakken. We moeten samen sterk staan en niet 'meer' angst verspreiden in deze angstige situatie. Mensen zien ons als voorbeeld en geven toe dat het moeilijk is. De eerste gezonde coping-strategie is toegeven dat je bang bent en dat hebben ze al gedaan op het moment dat ze besloten naar ons toe te komen. We kunnen dit ondersteunen door zelf ook toe te geven dat dit zo is, maar dat we in staat zijn om dit aan te pakken als we deze situatie accepteren en ervan leren door een nieuw persoonlijk plan te maken hoe we in deze tijd met elkaar en als gezin kunnen leven.
Mensen die ons niet opzoeken, de mensen die we zien als: zorgmijders, zijn tevreden met deze geïsoleerde situatie. De samenleving verwacht niets van hen, dus er is minder stress en reden om hun kinderen te mishandelen. Als we kijken naar de interactie tussen ouder en kind binnen de kinderbescherming, blijkt het grootste risico voor het ontstaan van fysieke mishandeling en verwaarlozing, dat ouders hun kind als het probleem beschouwen (Stith et al., 2009). De angst die leeft is dat kinderen worden mishandeld, omdat ouders hun kinderen de schuld geven van de geïsoleerde situatie vanwege de COVID-19. In feite zijn zorgmijders meer op hun gemak in deze situatie. Ik ga er niet vanuit dat deze situatie geen kwaad kan, vooral als het gaat om middelenmisbruik, maar ik denk wel dat als we vertrouwen hebben in de mentale kracht van mensen, dit de kinderen meer veiligheid oplevert. Het verspreiden van angst voor een psychiatrische epidemie of een verhoogd risico op kindermishandeling in de media zal de gehele samenleving bereiken. Stop alsjeblieft met het stimuleren van de selffulfilling prophecy door mensen te labelen die zorg willen ontvangen of vermijden.
Ik heb eens een 13-jarig meisje gered uit een huis met een moeder die meerdere keren in haar leven was opgenomen binnen de GGZ (bereid om haar leven te beëindigen), vader uit het zicht, nauwelijks meubels in huis en er was geen contact met de kinderbescherming in al die 13 jaar. Ik dacht dat het meisje totaal onderontwikkeld moest zijn, maar ze wist dat haar moeder een probleem had en dat haar moeder niet wist hoe ze dat moest oplossen (ook niet met behulp van de geestelijke gezondheidszorg). Haar moeder was altijd open over haar levensverhaal, de dochter leerde daarvan en bleek tot mijn verbazing mentaal erg sterk. Ik plaatste het meisje in een permanent pleeggezin, het contact met haar moeder continueerde en moeder nam de tijd om met het verleden aan de slag te gaan, met als doel ook een mentaal sterke moeder voor haar dochter te worden. De pleegmoeder begreep wat het meisje meemaakte, ze had ook een moeder met ernstige psychische problemen. Laten we naar dit 13-jarige meisje kijken en van de situatie leren, door te vertrouwen op de mentale kracht van de mensheid en we zullen verbazingwekkende dingen zien gebeuren tijdens deze pandemie.
Literatuur
Stith. S.M., Ting Liu, L, Davies, C., Boykin, E.L., Alder, M.C., Harris, J.M., Som, A., McPherson, M.,
& Dees, J.E.M.E.G. (2009). Risk factors in child maltreatment: A meta-analytic review of the
literature. Aggression and Violent Behavior, 14, 13-29.
